Alpe d'Huzes - een onvergetelijke dag

Com-Passie   |   13.06.2011


Na maanden van training, dagen van spanning en uren van inspanning, waren de laatste dagen vooral weer ontspanning. Wat was 9 juni een onvergetelijke dag! De dag van de Alpe d'HuZes!

We verbleven in le Velo Jaune, een B&B gerund door een Engels stel, Lynne en Alan, met een passie voor de wielersport. De vijf dagen dat we bij hun verbleven, aten we ook bij hun. Naast ons waren er nog drie deelnemers uit Castricum en drie motormuizen. ’s Avonds aten we heerlijke gerechten, waaronder lasagne en boeuf bourguinion. Het rustige Engelse stel keek elkaar veelvuldig aan toen de acht Hollanders weer in een deuk lagen. Er was voldoende ontspanning. Bij het laatste avondmaal was de spanning echter voelbaar. Al vroeg doken we allemaal in bed, maar echt slapen lukte niet. Voor drie uur waren we al wakker. Na te hebben ontbeten, reden Raymond en ik 3.15 richting de start. Het was nog donker en de auto’s die ons passeerden, hadden allemaal een Nederlands nummerbord.

Bij de start in Bourg d’Oisans werden we opgesteld in vak 2. Om 4.30 werden er vuurpijlen afgestoken en was de start een feit. 10 minuten later kwamen ook wij in beweging. Naast ons fietste Gertjan Kunnen, een 120 kilo wegende kerel met een heerlijke dosis humor. Een aantal mensen voegde verderop sneaky in, maar Gertjan schreeuwde met een lach “hey nummer … dringt voor en nummer … ook. Ohhhh dat mag niet”! Ook zorgde hij er voor dat de mensen langs de kant die niets zeiden, alsnog begonnen te zingen of te schreeuwen. Prachtig. En toen begon het…

De 1e beklimming
Voor bocht 21 begint de klim met een stijgingspercentage van 10,4%. Daar het donker was, zag je steilheid niet. Een mooi voordeel! Het dikke nadeel voor mij bleek dat ik er bij bocht 20 achterkwam dat ik op het grote blad trapte! Ik kreeg al last van mijn rug en kwam haast niet vooruit. Problem gelukkig solved ;) Met een glimlach op mijn gezicht genoot ik van de eerste klim. Overal zag je kleine lichtjes, hoorde je zwoegende mensen en ook werd de natuur langzaam wakker.

Naarmate we hoger kwamen, werd het wel kouder en na de eerste finish gepasseerd te zijn om 6.12, waren we erg blij dat onze maat, Bas Vlieg, zijn autoverwarming had aangezet en we even konden bijkomen. Na de eerste pauze, kleedden we ons warm aan en gingen we met de eerste afdaling beginnen. We mochten maximaal 45 km p/u en daar hield ik mij netjes aan. Eenmaal beneden, aten we wat en begonnen we met de tweede beklimming.

De 2e beklimming
Het was inmiddels licht en vanuit alle hoeken kwamen er meer en meer supporters. Op de voorkant van de fiets had iedere deelnemer zijn naam en nummer. Dat leidde er toe dat wildvreemde mensen opeens riepen: “Kom op Paulus”, “Paultje, Paultje!!!”, etc. De eerste bochten gingen nu veel soepeler dan bij de eerste beklimming. ;)

Tijdens deze beklimming fietste ik een stuk met een jongen, die mij vertelde dat hij een paar jaar geleden kanker had gehad en hij als dank voor de medici ging rijden. Tijdens zijn voorbereidingen kreeg hij in februari weer een tumor. Deze is gelukkig weer weg, maar voor hem blijft het een strijd. Komt het wel of niet meer terug?

Na weer 21 bochten te hebben volbracht, namen we een iets kortere pauze en daalden we weer af. Inmiddels was ook onze maat Igor Tambaca erbij gekomen en bij bocht 21 zag ik twee mensen die wel heel erg op mijn ouders leken. Even gestopt en de eerste emoties laten gaan om vervolgens weer verder te gaan.

De 3e beklimming
Tijdens de eerste deelnemersbijeenkomst zei Coen van Veenendaal: “de eerste twee beklimmingen gaan wel, maar bij de derde ga je stemmetjes horen”. Dat klopte! Waar mijn lichaam zich steeds meer aan de omstandigheden aanpaste, ging er in mijn hoofd meer spelen. De verschillen in warmte en kou, de eindeloze hoeveelheid steil asfalt en de vermoeidheid maakte het steeds lastiger.

Gelukkig gebeurde er overal wel wat. In de ene bocht stampte de housemuziek je weer een paar bochten verder en bij de andere bocht weer de enthousiaste supporters. Ook ontbrak het niet aan mooie vrouwelijke deelnemers. In de afdaling kwam er een voorbij en een van de twee heren die mij voorbij reden zei: "zag je die?" Die andere "Nee, wat dan?" Waarop ik zei: "Maar ik wel! Heb je haar nummer onthouden?" Onderling geouwehoer en weer een paar meter verder.

Om 11.34 passeerde ik voor de derde keer de finish. Dit keer hielden we een langere pauze. Al onze supporters waren er inmiddels en de van Bakkerij Van de Wal-Jolink meegenomen krentenbollen werden door twee hongerige leeuwen verorberd. Het afdalen ging steeds soepeler, maar je moet erg geconcentreerd blijven. Enerzijds voor de slakken voor je en anderzijds voor de cheeta’s achter je. Helaas waren er toch van die gasten bij die jeweetwel hadden aan de maximale snelheid.

De 4e beklimming
Om 12.54 begonnen we aan onze vierde beklimming. Ik had in de eerste bochten zodanig veel energie dat ik besloot om gezellig met Raymond te gaan praten, maar zijn suggestie om dat maar niet te doen, luisterde ik snel naar. De energie was al snel op en bij bocht 10 besloot ik mijn laatste troef in te zetten: tandwiel 29. Daar ik een compact verzet heb (twee tandwielen voor), besloot ik er in Bourg d’Oisans achter nog maar een extra tandwiel op te zetten.

Waar de eerste vier bochten officieel het zwaarst zijn qua stijgingspercentage vond ik de laatste 5 bochten vreselijk niet fijn! Het was daar kouder met gemene stukken en bovendien zag je alle bochten liggen, waardoor ik dacht: “moet ik nog zo ver?” Boven was de pauze nu korter, want we wilden nog proberen om de zes te gaan halen. Mijn gedachte waren bij de mensen aan wie ik de beklimmingen opdraag. Voor mevrouw Tollenaar, Henk Kiesbrink, Tonja van Manen en Elvire/Willemijn (waarvan ik een dag daarvoor een sms kreeg dat het behandelbaar is!) was het al gelukt. Nu mijn ouders, kids en Tosca nog.

De 5e beklimming
15.44 begonnen Raymond en ik aan onze vijfde beklimming. Elke meter leek een kilometer, de glimlach naar de lieve supporters aan de kant werd al kleiner, en de snelheid werd ook minder. Het aftakelen was nu echt begonnen. Noodgedwongen stopte ik een paar keer en ook Raymond kreeg het slecht. Halverwege zag ik Ray zitten en ik stopte ook weer. We hebben toen tien minuten anderen naar boven geschreeuwd: “Kom op Erik”, “zet hem op Andrea!”, “Laat je niet kisten, Piet!”. Ik had de hele dag al genoten, maar deze paar minuten anderen steunen en uitkijken op de prachtige Alpen gaf een enorm goed gevoel. Samen gingen we weer verder.

Na bocht 6 stopten we weer en daar kwam Jan Feenstra bij ons staan. Hij doet al vanaf het begin mee en vertelde ons zijn verhaal. Hij verloor zijn kindje van vijf aan kanker. Onvoorstelbaar heftig. Na deze emotie, gingen we op karakter door met het laatste en vervelendste stuk. Gezien de tijd zou het nog lastig worden om een 6e keer te gaan doen. We hadden er vrede mee. Vlak voor het dorp duwde Igor mij en Ray een paar meter omhoog en reden we onze laatste meters. Bij bocht 0 maakte ik een kleine buiging ter ere van Bas Mulder en daalden we af richting finish. De ontlading was groot en Ray barstte in tranen uit. Ook mijn brok kon ik niet meer inslikken en al jankend reden we hand in hand de finish over.

Twee dames die wij niet kenden, kwamen ons steunen en al snel kwam er een jongen bij die met zijn handfiets twee keer naar boven was gegaan. Ze gaven ons een aandenken en we zwalkten verder naar onze supporters. De tranen maakten plaats voor ander vocht, bier en champagne. De ontspanning kon beginnen. Ondanks dat ik baalde dat ik de zesde niet meer kon doen voor mijn vrouw en kids was ik toch trots op deze prestatie, maar ook dat ik mezelf niet tot het uiterste heb gedreven om alsnog voor die zesde te gaan. De uren er na dronken we bier, aten we een broodje worst en eenmaal weer beneden gingen we verder aan de wijn en pasta. Kok Davide gaf ons nog een shot van zijn eigengemaakte drank en dit waren de druppels die ons goed hebben doen slapen.

The days after
De volgende dag woog ik 78 kilo (85 in januari). Na het ontbijt liepen Ray en ik 6 kilometer naar Bourg d’Oisans en begonnen we de dag met appeltaart en koffie, braken we de dag met een bezoek aan Snackbar Cor en eindigden we de dag met bier en spareribs. Heerlijk fout! Om 20.00 vertrokken we richting Holland.

Thuisgekomen zijn mijn vrouw en twee mannetjes nog niet thuis. Vanuit de zolder zie ik ze aan komen lopen. Mijn mannetje van drie ziet mij als eerste: “PAPAAAAAAA!” Een eeuwige knuffel, een kus, de woorden “ik vind je lief”.

Home sweet home … 

DANK!
Dank aan iedereen die een donatie heeft gedaan. Niet alleen hebben wij onze financiële doelstelling gehaald, maar ook de doelstelling van 20 miljoen is nu al overschreden! Tot oktober kan er overigens nog gedoneerd worden.

Dank aan iedereen die mij voor en tijdens de dag steunde met lieve belletjes, smsjes, tweets en emails. Dank aan mijn maat Raymond voor de geweldige trainingen en onvergetelijke dagen in La France. Dank aan mijn ouders, de Stuivenberg-posse, Bassie en Bacca voor hun steun en gezelligheid. En dank aan Tosca en mijn mannetjes voor het geduld.

Op naar de volgende uitdaging ...

 
Reageer • Bekijk reacties