Roparun: Run, Bike, Fun van Paris naar Rotterdam

Com-Passie | 13.06.2019

Hou je van hardlopen? Hou je van fietsen? Hou je van team spirit? Hou je van plezier? Doe dan volgende keer mee met de Roparun!

323 teams hebben ruim 3,5 miljoen Euro opgehaald voor 111 goede doelen. Ons team ruim 31000 Euro. Ik ben blij om zo weer een kleine bijdrage te hebben mogen leveren en daar zo’n ongelooflijk grote herinnering voor te hebben mogen krijgen!

Allereerst grote dank en een diepe buiging voor het hele Nike Courage team: mijn mede-bitches van team 2: Kate, Mia, Michael, Willem, Balys. Onze drivers: Backstreet-boy, Paul G. en Ricardo de Bejaarden-Stripper en adoptie-ouder van Ferry de Flamingo, de Team 1 posse: Lucien, Jose, Michel, Cally, Shi, Joost, Mandy en Lenny, de head-coaches, Tom en Bas, de torture-masseuses, Patricia en Linda. de catering-posse, Lois, Nathalie en Daniel en onze chauffeurs, Bob en Thomas.

In 50 uur tijd hebben we 536 kilometer hardgelopen, gefietst en gefeest! Team Awesome!

Ik deel hieronder graag mijn ervaringen van een intens en memorabel weekend.

Vrijdagnacht werd ik om 2:05 wakker. Tien minuten eerder dan de wekker. Snelle douche, bakje kwark, aankleden en als Max Verstappen naar Hilversum. Vlak voor Hilversum haalde ik de enige bus in, wat onze Roparun bus bleek te zijn. Op het EHQ kantoor was het nog donker. Om 4:00 vertrokken we met een grote bus en twee kleine bussen richting Parijs. De eerste uren probeerden we nog wat te slapen en na een korte plas- en koffiepauze reden we door naar Parijs.

Mooi op tijd kwamen we aan in Parijs naast vliegveld Le Bourget. Het was gelukkig droog want onderweg was het wat onstuimig. Voor de start aten we spaghetti, bereidde team 1 zich voor en versierden we onze bussen met o.a. een roze flamingo en een krokodil. De sfeer begon zich toen al gelijk op te bouwen.

Om 12:15 ging Team 1 van start. Wij reden daarna door naar het eerste exchange punt 58 kilometer verder. Daar hadden we genoeg tijd om ons voor te bereiden en nog meer met elkaar kennis te maken. Het werd al snel duidelijk dat lol en plezier maken een gemeenschappelijke deler was van iedereen.Om 17:00 kwam Michel aangerend met Shi en Jose op de fiets. Een half uur later ging Team 2 van start met de bikkels, Michael, Kate, Mia, Balys, Willem en ik begeleid door onze toppers Ricardo en Paul. Om en om renden we 2 kilometer en fietsen we voor en na die 2 kilometer met de andere renner mee. Het busje met de andere 3 teamleden reed dan steeds weer naar het volgende punt om zo steeds te wisselen.

De omgeving waarin we liepen was prachtig. Kleine dorpjes en een prachtige natuur met mooie heuvelachtige landschappen. Tijdens mijn runs werd ik begeleid door Michael en Willem. Ik begeleidde hun vervolgens weer op de fiets. Mia en ik konden Michael a.k.a. Speedy Gonzalez af en toe moeilijk bijhouden met onze fietsen. We hadden wel een paar flinke buien onderweg, maar dat was gelijk ook wel weer verfrissend.

Rond 21:30 waren we terug en waren we 45 km verder. Team 1 nam het stokje over en wij doken snel de bus in om een paar uur te slapen, want wij mochten om 3:00 weer aan de bak! Om 2:00 stonden we al op en met een soort van kerstverlichting doken we de nacht in. In eerste minuten hadden we rustige muziek in de auto om nog een beetje wakker te worden, maar dat veranderde al snel in hardere muziek, variërend van Avici tot System of a Down.

06:15 zagen we de zon opkomen en hadden we nog een uurtje te gaan. Prachtige omgeving weer. Vermoeid en voldaan doken we bus in en gingen we snel naar Cafe ’t Mandje. Team 1 mocht weer aan de bak. Toen we wakker werden, bleken we al in België te zijn. Om 10:00 lekker ontbeten met z’n allen en hier en daar wat struiken opgezocht, omdat het toilet in de bus het tijdelijk niet deed.

Een niet te vergeten ervaring was overigens gemasseerd te worden door twee dames. Je kunt je daar van alles bij voorstellen, maar dit was een andere variant van een “happy ending” (namelijk dat je blij was al het klaar was!). De eerste keer schoot de kramp er flink in, maar Patricia en Linda kregen het voor elkaar om ons allemaal soepel te houden.

Om 12:45 begonnen we aan onze 3e ronde en zaten we al over de helft. Men had gezegd dat het in België vlak zou zijn, maar ook daar zaten er nog wel de nodige heuvels in. Waar er in Frankrijk geen mensen langs de kant stonden, was dat in België wel anders en werd er in verschillende dorpjes voor ons geklapt en gejuigd. Wat wel erg spijtig was, is dat in deze ronde Balys niet meer mee kon doen door een blessure. Bas verving hem, maar helaas viel hij na twee keer lopen ook uit. Rond half 6 hadden we er weer 54 km op zitten en dachten we pannenkoeken te krijgen, maar het werd een BBQ! Daniel maakte lekkere hamburgers en kipsate. Het eten werd afgewisseld met een soort dans/paringsritueel waar Ferry de Flamingo met name een belangrijke rol speelde.

Helaas konden wij niet verder mee feesten, want de 4 ronde was de zwaarste ronde. We begonnen deze ronde om 22:45 en moesten dus de hele nacht lopen en fietsen. Daniel en Lois die zich voor ons al keihard inzette voor de catering boden aan om mee te gaan ter vervanging van Balys. Balys kon nog wel fietsen, dus besloot hij de hele 58 km mee te fietsen. Deze ronde ging verrassend goed. Iedereen was supergemotiveerd en we hadden veel lol door onderweg te dansen en andere deelnemers te steunen.

In Antwerpen hadden we ook een aantal hoogtepunten. Mia en ik begeleiden Michael door de Sint Anna tunnel, een voetgangerstunnel van 572 meter onder de Schelde door. Daarna nam ik het stokje over van Michael en had ik het geluk om door het prachtige havenhuis van Antwerpen te mogen lopen via een rode loper met allemaal juichende mensen. Erg tof. Dat gaf een goede boost. De vierde ronde eindigde we net buiten Ossendrecht wat een unieke ervaring was. Om 4:00 liepen we door straten waar het wel carnaval leek. Versierde huizen, juichende en verklede mensen, vuurkorven… echt fantastisch.

Rond half 5 ging team 1 aan haar laatste ronde beginnen en gingen de luiken bij ons weer een paar uur dicht. Diezelfde luiken gingen om 7:15 weer open, want we mochten beginnen aan onze laatste loodjes. Rond 8:30 kwam team 1 ons tegemoet en vertrokken we met z’n zevenen richting Rotterdam. De laatste 52 km deden we het anders. Er ging deze keer geen busje mee. Zes teamleden gingen op de fiets en 1 teamlid moest lopen. Via de Haringvlietbrug liepen we van Zeeland naar Zuid-Holland.

In Numansdorp en Oud-Beijerland was het net als in Ossendrecht een groot feest. Geweldig al die enthousiaste, klappende en juichende mensen. Ook op vele andere plekken onderweg stonden mensen te juichen en stonden klaar met traktaties, zoals komkommer, fruit, snoep en in Heijenoord met allerlei snacks met sausje. Dat was de enige keer dat ik in de remmen ging voor een stukje frikadel met mayo. Heerlijk! Kort na Heijenoord was ik aan de beurt om te rennen en rende ik onder de Oude Maas door de Heijenoordtunnel. Heel cool en koel!

De laatste 7 km deden we ieder 1 kilometer. We passeerden daar 1 van de doelen waar het gedoneerde geld naartoe gaat de Daniel den Hoed Stichting. Daar stonden de mensen en namen met veel waardigheid hun hoed voor ons af. Hierbij neem ik een “figuurlijke hoed” voor hun af voor al het goede werk wat zij doen voor mensen die aan kanker lijden. Helden!Als team 2 eindigden we bij de Willemsbrug. Daar leverden we onze fietsen in. Bovenin stonden alle anderen ons juichend op te wachten. Geweldig! Na innige omhelzingen met elkaar ontpopte Ricardo een Corona voor me en liepen we als gezamenlijke Nike Courage posse met een grote Just Do It vlag naar de finish. We just did it!

Letterlijk toen we de finish passeerde hield de zon op met schijnen en begon het keihard te regenen. Na de medaille en een groepsfoto gingen zeven bikkels nog een stuk fietsen naar de bus en nam de rest de metro om naar de bus te gaan. Daar ruimden we de bus op en pakten we onze spullen in.

De bus was nog niet vertrokken of de eersten gingen al knock-out. Een paar minuten later was iedereen exit. In Hilversum besefte ik dat het avontuur voorbij was. We namen afscheid van elkaar en gingen naar huis. Thuisgekomen werd ik opgewacht door mijn lieve gezinnetje en ouders. Lekker buiten gegeten, gedoucht en “omgevallen”. De batterijen waren op. Twaalf uur later werd ik wakker. De realiteit van opstaan en weer aan het werk stond op mij te wachten. Op naar het volgende avontuur.