top of page

160 paar kinderschoenen


Ik ga op marketingstudiereis naar Kaapstad en ik neem mee ... 67 paar kinderschoenen. Niet iets waar je aan zou denken voor een dergelijke reis. Twee jaar geleden was ik al in Kaapstad geweest om een school te renoveren. 

Destijds heb ik daar met een groep project managers voor Philippi Children's Centre (PCC) een week hard gewerkt en ruim 15000 Euro opgehaald. Daarnaast had ik een grote rugtas vol met knuffeldieren meegenomen.


Ruim een week voor de marketingstudiereis was ik bezig met Stuart Hendry om een bezoek te brengen aan PCC. Stuart was twee jaar geleden onze contactpersoon en hij is co-founder van SASDI. Natuurlijk wilde ik weer iets meenemen voor de kids. Nadat ik had nagevraagd waar de meeste behoefte voor was, was de reactie duidelijk: schoenen. “Shoes are like gold in a township.”


Een bericht op Facebook, een mail richting de deelnemers waarvan ik er nog niemand kende en een mail naar Philips collega’s leidde tot veel reacties. Een aantal mensen kochten zelfs nieuwe schoentjes! Jeanine Dijkhuis, een van de deelnemers zette ook spontaan een actie op en haalde met haar super achterban 55 paar schoenen op. Een dag voor vertrek meldde ook Margriet Larmit dat ze nog 20 paar had opgehaald. Zelf moest ik na 67 paar te hebben verzameld helaas nee zeggen tegen een aantal vrienden en relaties omdat ik het gewoonweg niet meer mee kon krijgen. 


Donderdag 9 oktober vertrok ik samen met de deelnemers en de schoenen richting Kaapstad. Bij het kennismaken met de deelnemers kreeg ik leuke reacties op het initiatief. Drie andere deelnemers bleken ook nog schoenen en kleding te hebben meegenomen, waarbij het totaal op 160 paar schoenen kwam! Stiekem had ik gehoopt op zo’n 80 paar, maar dit overtrof alles. Bij het inchecken deden ze gelukkig niet moeilijk over het extra gewicht en de reis kon beginnen richting PCC. 


Na eerst een paar dagen bedrijfsbezoeken te hebben gedaan bij o.a. Adidas en Nando's werd ik maandag 13 oktober om 16.30 opgehaald door Stuart. Met 6 volle sporttassen vertrokken we richting PCC. In de auto praatten we bij over de situatie met PCC, SASDI en de vele uitdagingen van Zuid-Afrika, Kaapstad en de townships. 


Bij aankomst stond er een heel ontvangstcomité te wachten, waaronder Zwelini, de nieuwe principal van de school, een paar leraren, verschillende vrijwilligers van SASDI en ook nog een paar kindjes. Ik werd met veel enthousiasme ontvangen en men was heel erg dankbaar voor de schoentjes. Hoe tof is het toch om met zo’n kleine inspanning zoveel mensen blij te maken! Vreugde en trots vervulden mij volledig toen ik zag wat er allemaal veranderd was. Extra gebouwen, een groentetuin, betegelde vloeren, een speeltuin, nieuw sanitair en schone goed onderhouden ruimtes. Terwijl ik werd rondgeleid, doken de paar kinderen die nog op de (nieuwe) bus wachtten, op de schoenen. De vrijwilligers borgen ze snel op voor die kleine enthousiastelingen. 


Na het bezoek aan PCC reden we naar de boerderij van Lizanne, voorzitter van de PCC Board, waar we een braai hadden. Waar er twee jaar geleden nog geen township was naast de boerderij is dat inmiddels "schrikbarend" veranderd. De afgelopen maanden is een deel van het land "overgenomen". Deze zogenaamde "landgrab" gebeurt vrij snel. In twee maanden tijd hebben ze er maar liefst 8000 buren bij gekregen! Deze buren zijn erg arm en hebben geen elektriciteit en riolering. Resultaat is dat er ontzettend veel van het land wordt gestolen, zoals recent maar liefst 6000 kilo wortels! Een hek erom heen zetten, heeft geen zin, want dan stelen ze het hek om weer als materiaal te gebruiken voor in de townships. 


Drugs en alcohol is er ook een enorm probleem. Met name Tik, een zeer verslavende Chrystal meth variant wordt veel gebruikt. Resultaat is ook dat autolampen zeer gewild zijn, omdat die lamp gebruik wordt om de drugs in te doen. Door alcoholverslaving leidt maar liefst 15% van de kinderen in de townships aan het Fetal Alcohol Syndrome. 


Het woonhuis waar ik de braai had was hermetisch afgesloten met hekken en vijf waakhonden. Alle ramen waren voorzien van tralies en zelfs binnen waren er nog traliedeuren! Toch voelde ik me er niet onveilig. Ik luisterde naar de vele indrukwekkende verhalen en realiseerde me wederom hoe goed we het in ons kikkerlandje hebben met verschillende paren schoenen om uit te kiezen en geen 8000 arme mensen die opeens naast je komen wonen. 


Hieronder nog een quote en de foto's die ze naderhand bij PCC gemaakt hebben van het uitdelen:


"The point that people overseas might not realise is how very disadvantaged are most of the children at the Centre. We have 200 children between 3 months and six years coming mainly from local farms or from nearby townships. These townships are growing rapidly. Parents are in low paid work or are unemployed. There are a lot of single parent households or cases where a grandmother is the sole carer. There are also problems of alcohol and drug abuse as well as gangsterism. Many children arrive at the Centre hungry – we feed two meals and an afternoon snack and for some children this is their main source of food. Babies arrived without nappies or milk formula while older children have no change of clothes for emergencies. Shoes are difficult for many families because they are so expensive. The children are so pleased and proud with their gifts. These shoes are a real blessing." 


Jane Bodin, Volunteer Philippi Children’s Centre



 



0 weergaven0 opmerkingen
bottom of page