Mission completed!
Com-Passie | 01.03.2010
Yes! Het is gelukt. Na 18 weken intensief trainen en afscheid te hebben genomen van zeven kilo lichaamsgewicht, heb ik na 5,5 uur het mooiste woord van 2010 gezien: Finish!
De laatste dagen
De paar dagen voor de marathon nam de druk erg bij mij toe. De vliegreis, de jetlag en het acclimatiseren hakten er aardig in. Onze kleine reus besloot ook nog eens consequent wakker te worden op de Nederlandse tijd met als gevolg dat hij elke nacht vier uur bij ons in bed heen en weer aan het stuiteren was.
De laatste uren
De laatste nacht deed ik helemaal geen hoog dicht en had ik lichte griep. Om 6:00 ging de wekker en na een douche en ontbijt ben ik met de metro naar de start gegaan. Wat een mierenhoop van mensen daar. Gelukkig was het strak georganiseerd en was het redelijk eenvoudig om de start te vinden. Daar sloot ik mij in de massa aan en met 2 graden en regen was het koud en nat.
Start
Om 9:05 vuurde de gouverneur van Tokyo het startschot af, wat gepaard ging met confetti en vuurwerk. Eerst vertrokken de rolstoelrijders, gevolgd door de tophardlopers. Ik zat er vlak achter...ik denk zo'n 20000 man verder ;) Na 15 minuten zwaaide ik naar de gouverneur en mocht voor mij het feest gaan beginnen.
De race
De eerste drie uur was het weer erg slecht en regende het constant. Dat maakte het lichamelijk extra zwaar. De hele omgeving, van de higlights van Tokio tot al die superenthousiaste mensen, motiveerde gelukkig enorm. En al die 32000 lopers, jong en oud, groot en klein, dik en dun, verkleed als onder andere giraffe, tijger, aardbei, zakenman, Michael Jackon en Jezus (inclusief een groot kruis) was ook prachtig om mee te lopen. Ik denk dat 98% Japanner was met hier en daar een verdwaalde Amerikaan en natuurlijk een Hollander. De organisatie was super en onderweg waren voldoende waterstations en op vele plekken werd er muziek gemaakt en gezongen. Kort na de start bij de 10 en 21 km stonden mijn vrouw en mannetje te juichen. Na 21 kilometer kreeg ik al last van mijn rechteronderbeen, maar zoals een paar vrienden al hadden gezegd: Take the pain.
Hoogtepunt
Een prachtig en emotioneel moment was dat na 27 kilometer (meer heb ik in de voorbereiding niet gelopen) ik precies uitkwam bij Asakusa, waar we in 2006 verbleven. De zon begon te schijnen en tien verkleede Japanse kleuters zaten op drums te slaan. Daar stond ook het meeste publiek. Superbe!
De laatste loodjes
Met nog 15 km te gaan, ging ik extra op mijn houding lette en negeerde ik de pijn zoveel mogelijk. Een stukje banaan, gelletjes en veel drinken, want de kou en regen waren vervangen door warmte en zon. Om me heen gingen meer en meer mensen wandelen en werden de blikken vermoeiender. Doordat er veel gingen wandelen, moest ik nog aardig zigzaggen. Bij de laatste vijf kilometers was ik er wel klaar mee, maar no way dat ik ging opgeven laat staan wandelen. Toch heb ik de laatste kilometer gewandeld om te beseffen dat ik het ging halen en nog even te genieten van al die juichende mensen. Nog even een paar high fives uitdelen, een lach, een aanmoediging.
Finish
Met nog 195 meter te gaan, ging ik een bocht om en op eens zag ik de finish voor me. WAUW! YES! Helaas waren mijn vrouw en mannetje nergens te bekennen en heb ik het mooiste moment alleen moeten vieren. Emotioneel en voldaan rende ik de streep over. Mission completed! Na de finish kwam ik in een nog groter mierennest dan 's ochends, want nu waren ook alle families en vrienden er. We hadden bij een meeting point afgesproken, wat een zaal bleek te zijn van zo'n 400 vierkante meter! Na een uur te hebben gezocht en ze niet te hebben gevonden, heb ik mezelf de luxe veroorloofd om met een taxi naar het hotel te gaan. We passeerden een paar punten waar ik gelopen had. Mooi om het zittend nog eens te zien. In het hotel bleken ze nog niet thuis te zijn en ben ik ongerust gaan bellen. Na een paar uur kwamen ze gelukkig thuis en kon ik mijn euforie delen. Gebroken viel ik daarna in slaap.
Dank en donatie
Grote dank gaat uit naar mijn vrouw en kleine mini-me. Zij hebben zich de afgelopen tijd veel moeten aanpassen, wat te vergelijken is met meerdere marathons lopen. Ook wil ik Grada Boschker van In-Beweging bedanken voor de personal training. En natuurlijk dank aan mijn naaste familie, vrienden en relaties voor de steun, mooie woorden en iedereen die een donatie heeft gedaan voor Stichting Opkikker! Daar ik pas half maart terug ben, kan er nog gedoneerd worden. De prijswinnaars worden 17/3 geinformeerd en op de site zal de lijst van winnaars geplaatst worden. In die week ga ik ook het bedrag schenken aan Stichting Opkikker.
What's next?
Op naar de volgende uitdaging voor een goed doel. Suggesties? Let me know!
Reacties