Een onvergetelijke bouwreis in Kaapstad

Com-Passie | 09.05.2012

Daar zit ik dan weer in mijn werkkamer vaag te staren naar mijn beeldscherm. Met mijn gedachten zit ik Kaapstad. Ik zie de lieve kindjes van Philippi en de townships voor me, ik denk aan de mooie gesprekken die ik heb gehad met bijzondere mensen, de ontelbare lachmomenten en de goede samenwerking. De tijd in Kaapstad was bijzonder, indrukwekkend, emotioneel en onvergetelijk. 16 mensen tussen de 26 en 62 met totaal verschillende achtergronden hebben samen met de mensen van SASDI en Philippi lieten zien wat synergie en (samen)werken is.

Deze ervaring is lastig in woord en beeld uit te drukken. Het was een prachtig voorbeeld van in het "nu" leven. Hieronder toch een poging. Lees hier meer over de aanleiding, de donateurs en de eerste dagen in Kaapstad.

Maandag: Actie!
Maandagochtend reden we na een goed ontbijt vanuit ons mooie en schone hotel naar de arme farming community Philippi. Twee totaal verschillende werelden en toch zo dicht bij elkaar. Aangekomen bij Philippi werden we opgewacht door een bijzondere vrouw, Helen. Zij is de principal van Philippi Children's Centre en woont op het terrein van de school. Helen werkte eerste bij een rijke private school, maar haar hart is zodanig groot dat zij vooral arme kindjes wilde gaan helpen.

Na een aantal briefings en kennismakingen met de andere betrokkenen worden we in drie teams gesplitst. De opdracht: de keuken vernieuwen, tegelen en schoonmaken, een klaslokaal van binnen en buiten schilderen en de babykamer schilderen en een nieuw plafond geven. Het A-Team bestaande uit Constant (BA), Courtnay (Amy), Wim (Hannibal), Koen (Face) en ik (Murdock) gingen aan de babykamer werken.

Aangezien we er ook waren om volgens Prince2 (projectmanagementmethodiek) te werken, kreeg elke team een team manager, werden er een aantal managementproducten opgezet (lessons log, issue register, risk register en configuration item records) en een planning gemaakt. Met vol enthousiasme werden de mouwen opgestroopt en gingen we aan de slag. De toestand van de babykamer was erg slecht, maar vooral ontzettend vies. Alle spullen roken muf en naar mest, het plafond zat vol schimmel, langs de wanden waren er heel veel kleine korreltjes wat rattenpoep bleek te zijn, de matrasjes waren doordrenkt met urine en er was al vele maanden niet meer schoongemaakt. Op de zolder lagen ook dode ratten en overal nesten.

Na alles op een hoop te hebben gelegd, gingen Koen en ik de plafondplaten halen en begonnen de anderen samen met onze Zuid-Afrikaanse collega Edward aan het plafond. Al snel bleek dat we te korte schroeven hadden en dankzij de hevige regenval kwamen we erachter dat het dak lekte. Hierdoor werd onze scope uitgebreid met het repareren van het dak.

Naast de babykamer heb ik ook flink wat uren gewerkt bij het Classroom team van Arjan en zijn harem. Van viertien ramen moest het verf eraf afgebikkeld worden. Door het beperkte gereedschap begonnen we aan een klus die in het verloop van de week onhaalbaar bleek te zijn, waardoor er ook een exception report geschreven werd. Desondanks hadden we erg veel plezier in. Vooral Sandra en ik ramden er al zingend en schreeuwend op los. Waazzzaaaaaahhhh!

De eerste dag was een intensieve dag op het gebied van samenwerken en kennismaken met de Zuid-Afrikaanse manier van werken. Er werden (te)veel aannames gedaan en de twee grootste aandachtspunten voor de volgende dagen waren vooral kwaliteit en communicatie. 's Avonds gingen we in het oranje naar een pizzeria waar we als groep ontzettend veel lol hadden. Een aantal gingen nog Koninginnedag vieren, maar na twee avonden tot vier uur stappen, koos ik voor rust. Het werd alsnog 1 uur, omdat project manager Peter nog een en ander met mij, Wim en Arjan wilde bespreken.

Dinsdag: bloed, zweet en tranen
Om 7.15 gingen de Hollandse colonne weer vol frisse moed aan de slag. Tussendoor gingen we in groepjes nog naar een aantal plekken waar de kinderen leven. Dit was erg heftig. Kinderen die spelen op een vuilnisbelt, een kindje van vier wat op haar babyzusje moet passen, omdat haar ouders de hele dag werken. Alcohol en drugsverslaving is daar gigantisch. De mensen werken er zo hard dat ze 's avonds het weinige geld dat ze hebben, opmaken aan drank. Tijd om liefde te geven aan hun kinderen is er niet.

Veel kinderen hebben ook het foetal alcohol syndroom waardoor ze geestelijk en lichamelijk bij de geboorte al zodanig achterlopen dat hun toekomst weinig rooskleurig is. Het kindje wat ik hieronder vasthoudt, heeft dit syndroom. Hij is 1 jaar oud, maar is qua ontwikkeling slechts 6 maanden. Toen ik hem vasthield, hadden we wel oogcontact, maar het leek net of hij door mij heen kijk. Heel apathisch. Dit was 1 van de vele momenten dat ik flink emotioneel werd. Deze heftige ervaring leidde ertoe dat we ons nog harder inzetten. Wim ging het dak repareren. Constant en Edward gingen verder met het plafond. Koen, Courtnay en ik gingen de muren schuren, schoonmaken en egaliseren. De dag werd afgesloten met een etentje, want onze grote schat Ans was 53 geworden.

Woensdag: kids en community tour
En toen was het alweer woensdag. Vandaag hadden we slechts een halve dag, want 's middags gingen we op community toer. Dit werd weer een met emoties geladen dag, want de eerste twee dagen waren de kindjes er nog niet, maar woensdag krioelde het ervan. De meesten waren dolenthousiast en je merkte heel erg dat ze behoefte hadden aan liefde. Ze wilden constant opgetild en geknuffeld worden. Later op de ochtend gingen de kindjes voor ons zingen en daarna speelden we kort met de kindjes. Wat een schatjes. Het was prachtig om te zien hoe iedereen er in opging. De foto van onze Ans spreekt boekdelen.

Na de lunch vertrokken we naar onze eerste bestemming Sakhumzi. Daar ontmoetten we Queen en Mama Amelia. Ruim 40 jaar geleden nam Amelia Posa de eerste zorg voor een weeskindje op zich. Een brief aan Nelson Mandela gaf haar eindelijk de verdiende aandacht en steun. SASDI ondersteunt haar nu ook, zodat ze bijna van haar welverdiende oude dag kan gaan genieten.

De volgende stop was Mfuleni waar SASDI haar eerste Early Childhood Development Centre heeft gerealiseerd. We kregen daar een korte rondleiding en lunch. Ook werd er voor ons gezongen en gedanst met zodanig veel kracht en energie dat het ons volledig omver blies. Als laatste bezochten we een Homestead in Khayelitsha, een groot (bouw)project voor straatkinderen. Khayelitsha is de grootste township en heeft de armste community met meer dan 50% werkloosheid. 's Avonds hadden we een Zuid-Afrikaans diner bij SASDI Trustees, Ian en Ali Corbett. Namens de groep gaf ik een presentatie over de projectstatus en Ian presenteerde ons de ambitieuze plannen rondom de Starting Chance Campaign. 30 Early Childhood Development Centers in 5 jaar!

Donderdag: in de maneschijn
Vandaag was het schildertijd in de babykamer en ook met het plafond maakte we mooie vorderingen. Tegenslag was alleen dat er nog steeds geen stroom was, waardoor we een noodgenerator moesten huren. Daar hebben welgeteld 0 minuten gebruik van kunnen maken, want hij was kapot. Met een accuboormachine konden we uiteindelijk toch verder. Het was flink buffelen, maar aan het einde van de dag hadden we het gewenste resultaat geboekt. Dit keer zongen wij voor de kindjes. "In de maneschijn", "hoofd, schouders, knie en teen" en we eindigden met de polonaise. Prachtig om te zien wat een plezier iedereen had. 's Avonds waren we wederom uitgenodigd voor een etentje. Dit keer bij de Philippi's fondsenwerver Jane en haar man Peter. Kort erna vertrokken we naar Houtbay naar een ander hotel.

Vrijdag: de laatste loodjes
De laatste werkdag was ook heftig. Het was voor iedereen een race tegen de klok om alles af te krijgen, want om 13:00 kwam men het project beoordelen. Wim en ik werkten aan de cornerces, Ans en Courtnay maakte ramen schoon. Bij een aantal ramen niette ik er nog gaas voor tegen de vele vliegen en muggen. Constant en Koen hielpen Arjan met het schilderen van de classroom. De electriciens bevestigden de nieuwe lampen en ventilators en ik decoreerde de babykamer met de meegenomen knuffels van mijn mannetjes. The A-team did it!

Met volle tevredenheid werden de drie projecten opgeleverd en werd er afgesloten met een aantal emotionele toespraken van Helen en Peter. Namens SASDI kregen we van Stuart Hendry nog een certificaat voor onze community service. Namens de kinderen kregen we nog een klein aandenken en wij gaven het personeel en de kindjes cadeaus. Het werd een groot feest met boerworst, salade en overal spelende en vrolijke kindjes. En toen zat er op. Heel onwerkelijk. We waren er van ontdaan en tegelijkertijd merkten we ook hoe hard we hadden gewerkt en hoe moe we waren. Relaxen was er nog niet bij, want zaterdag moesten we bij de University of Capetown een presentatie geven. Als team bereidden we dit voor en rond tien uur waren we klaar. Nog wat pizza's besteld met een wijntje en daarna slapen.

Eindpresentatie en ontspanning
De presentatie verliep erg goed. Peter gaf een kernachtige samenvatting over Prince2 en daarna presenteerden Arjan, Constant en Nicole hun bevindingen van het project. Ian en Stuart waren erg onder de indruk en gaven aan sterke behoefte te hebben aan dergelijke projectmanagementvaardigheden. De rest van de dag chillden een deel van ons in Houtbay en een ander deel gingen de Tafelberg op. 's Avonds hadden we een grote braai en ging ik met acht anderen naar Club 31, een nachtclub op de 31e verdieping van een kantoorpand. Het was nog net geen licht toen we thuiskwamen. Na een paar uurtjes rust, gingen we al weer verder want we wilden te Tafelberg nog beklimmen. Een aantal koos ervoor om met de kabelbaan te gaan, maar de echte bikkels gingen lopen. Met de vele inspanningen en weinige nachtrust werd het een zware beklimming, maar erg gaaf. Vooral het uitzicht boven. Magnifiek! Snel weer naar beneden, tassen pakken en naar het vliegveld. Auto's inleveren, souvenirs kopen, vliegtuig in, slapen, vliegtuig uit en afscheid nemen van een groep mooie karakters.

Back home en back to work
Nog een stukje met de trein en aan het einde van de middag zag ik mijn schatjes weer. Op zowel de kleuterschool en het kinderdagverblijf stond ik met gemengde gevoelens. Wat zijn wij hier verschrikkelijk rijk! Che kneep mij helemaal fijn toen hij mij zag en bij het halen van Louie draaide hij zich om toen hij mijn stem hoorde en liep spontaan in drie stapjes naar mij toe. Bleek dat hij nog niet eerder zoveel stapjes alleen had gezet.

De komende dagen ga ik nog even lekker acclimatiseren, want volgende week begint het volgende avontuur: van Philippi naar Philips.

Bedankt
Grote dank voor deze onvergetelijke ervaring en een diepe buiging voor Peter, Izabella, Sandra, Ans, Loek, Koen, Hetty, Arjan, Wim, Constant, Lazlo, Dylan, Paul, Nicole, Viola, Helen, Mama Amelia, Stuart, Ian, Ali, Matthew, Jonathan, Edward, Adre, Taryn, Kissmea, Courtnay, Chelsea, Jane, Peter en last but not least: de kindjes! Ik ben erg trots op wat wij in zo'n korte tijd met elkaar gerealiseerd hebben!

Ik hoop dat onze financiële en fysieke bijdrage een zichtbaar effect heeft geleverd voor hun toekomst! Wellicht tot ziens in 2013! Peter en Izabella, de oprichters van de PRINCE2 for Africa Foundation, zijn nu al bezig met het organiseren van de Bouwreis 2013. Hou www.prince2forafrica.com in de gaten!

Paul a.k.a. Muis, Murdock, Mr. Funny pants, Paultje Pils & Venomous Snake ;)