Voorbereidingen voor de Alpe d'Huzes

Com-Passie   |   12.04.2011


Tot nu toe heb ik ruim 2000 kilometer gefietst, waarvan een derde op de Tacx, 200 km hardgelopen, uren in de fitnesszaal doorgebracht (meer dan  160000 kilo getild via crunches, kniebuigingen, leg curls, leg extensions, etc.) en ook mijn eetpatroon drastisch aangepast.

Waarom?
Nou, omdat ik net als 4000 anderen op 9 juni niet alleen 6x de Alpe d’Huez hoop te bedwingen, maar vooral om een bijdrage te leveren aan de strijd tegen kanker! Die “paar” uren trainen, zijn namelijk niets vergeleken met iemand die 24x7 met kanker moet (over)leven. Zo sprak ik recent een goede vriend van mij. De moeder van zijn beste vriend hoorde 2 weken geleden dat ze nog 5 maanden te leven had. Is 1,5e week geworden....Ja, ik moest toen ook even slikken.

De aanleiding
1 januari 2009 ben ik begonnen aan een nieuw avontuur, namelijk die van zelfstandig ondernemer. Als nevenactiviteit wil ik onder de naam Com-passie 1 keer per jaar een grote (sportieve) uitdaging aan gaan voor een goed doel. Op o.a. deze manier wil ik mijn maatschappelijke bijdrage leveren. 28 februari 2010 ging ik de eerste uitdaging aan, namelijk de Tokyo marathon voor Stichting Opkikker. Vanaf het begin stond de Alpe d’HuZes al op mijn “Com-passie-To-Do” lijstje van uitdagingen. Na een gesprek met Bart Berkel, die in 2010 meedeed, wist ik het zeker. Dit wordt de volgende uitdaging.

De eerste voorbereidingen
In september begonnen de eerste voorbereidingen en voor wielrennen is het wel erg handig als je een racefiets hebt. Na er een gekocht te hebben in een tijd dat het in Nederland meer nat is dan droog, besloot ik ook maar eens een lid te worden bij een sportschool en een Tacx te kopen. Het feit dat ik en ongeduldig ben en twee linkerhanden heb, leidde er toe dat de Tacx en mijn racefiets gebroederlijk naast elkaar bleven staan en we nog geen vrienden werden. Waar ik wel vrienden mee werd was mijn sportschoolbeul, Marco van Zuidam. Daar hij het erg tof vindt dat ik mij ga inzetten voor een dergelijk zware uitdaging, besloot hij voor mij een prachtig martelschema te maken.

Twee oefeningen uitgelicht
Na 6 minuten fietsen had Marco als oefening “Uitstappen Multipower”. Met een halter op je schouders met 1 knie buigen en weer omhoog. Totaal 310 keer met een gewicht variërend van 10 tot 30 kilo! Met deze oefening alleen was ik al 30 minuten bezig! Ook voor wielrennen zijn goedgetrainde buikspieren essentieel. Waar mijn sixpack al jaren een klein onepackje is, stelde Marco voor om te beginnen met 3x20 crunches. Na 1 training vond hij dat al te weinig en kwam hij met een bal aanzetten, die hij dan naar mij gooide en ik weer terug moest gooien. Vertelt die malloot niet dat dat ding vijf kilo weegt! Ooh ja, en doe maar 3x30. Pijn de volgende dag! Maar opgeven is geen optie!

Tacx
En op een dag schiep ik geduld en was 1 linkerhand toch even rechts en smolten mijn racefiets en Tacx samen tot een solide trainingsapparaat. Met de handdoek niet in de ring, maar op het stuur, begon ik aan dit saaie avontuur, want hoe uitdagend is het om in je werkkamer te gaan fietsen, je kapot te zweten, maar geen meter vooruit te komen?! Na de eerste keer kwam ik op het idee om muziek op te zetten. Ik koos voor Ill Nino, heerlijke nu-metal. Helaas ging mijn hartslag hierdoor ook sneller kloppen. Daarom besloot ik het maar te proberen met de Life serie van de BBC. Onvoorstelbaar mooie documentaires. Een echte Must See (moet je zien)! Een aantal keer heb ik anderhalf uur getacxt en besloot een keer een film op te zetten. Super dat deze na 10 minuten blokkeerde en aangezien ik heel streng voor mezelf ben, heb ik dus 80 minuten naar datzelfde beeld gekeken, want opgeven is geen optie!

Run Paul Run!
Doordat ik met mijn Tokyo marathon ervaring zowaar nog steeds plezier had in hardlopen, heb ik als afwisseling van tacxen en fitness ook nog een aantal keren hardgelopen. De mini-marathon van 18 km was ook de laatste keer, want hardlopen legt toch wel een erg zware belasting op de knieën en die zijn niet heel sterk bij mij. In dit geval is tijdelijk opgeven (van hardlopen) wel een optie.

Eindelijk naar buiten!
Whoef..kingwhoe (sorry voor mijn taalgebruik), maar wat is het fijn om eindelijk weer de buitenlucht in te kunnen. Ben je vanaf augustus bezig met een avontuur waar de uitdaging 6x een berg beklimmen is met een racefiets en heb je alleen nog maar in een sportschool gezeten, hardgelopen en op een Tacx gezeten! 19 februari gingen Raymond en ik voor het eerst weer buiten fietsen en reden we zo’n 60 km rond en op de Holterberg. En koud dat het was! Toen we terug waren, heeft het een half uur geduurd voordat ik weer wist dat ik een man ben. Overigens ook zo geweldig dat we in een land wonen waar onze bergen bestaan uit viaducten en een paar molshopen. Wat me dan wel weer zorgen baart is dat zo’n molshoop als de Holterberg en de Posbank wel mijn hartslag al doen stijgen tot een maximum. Daarom heb ik half maart een sporttest gedaan bij Seneca. Sportarts, Robert Kempers, kwam gelukkig tot de conclusie dat de conditie in orde was. Afgelopen weekend hebben we 125 km gefietst en dat ging heerlijk.

Komende weken
Mijn trainingsuren wil ik vanaf nu gaan verhogen naar ongeveer 8 tot 10 uur per week. Vorige week heb ik mijn laatste project aan de Tilburg University afgerond en daar ik ZZP-er ben, moet ik ook weer naar nieuwe projecten op zoek. Er moet natuurlijk ook brood op de plank komen. Vooral nu het meest belangrijke project van 2011 elk moment kan komen: ons tweede kindje. Waar mijn vrouw nog ontzettend cool en relaxed is, begint bij mij de spanning toch wel te komen. Ik hoop dat ik de komende weken naar de aanloop van 9 juni een goede balans kan vinden en houden tussen trainen en project diapers.

Lalalalaaa GELD!
Naast het trainen ben ik ook bezig gegaan om geld op te halen, want als deelnemer wordt er van je verwacht dat je minimaal 2500 euro ophaalt. Totaal willen we dit jaar 20 miljoen ophalen voor de KWF Kankerstichting. In deze tijd met zeer veel goede doelen lukt het niet om de Hans-Teeuwen-luie-straatmuzikant-strategie (“lalalaaaaaa GELD”) te hanteren. Zelfs niet voor een doel wat ons allemaal (in)direct aangaat. Ik heb mij daar erg op verkeken en had hoge verwachtingen van met name mijn eigen vrienden, familie en (zakelijke) relaties. Want hoe zwaar is het om je portomonnaie te pakken en er wat geld uit te halen en dat in een collectebus te stoppen? Of naar een website te gaan om in minder dan vijf minuten een donatie te doen? Je hoeft daarna echt niet aan de beademing hoor. Sorry, lieve lezer, ik hoop niet dat ik je persoonlijk aanspreek en indien wel, dan zul je het wellicht begrijpen. Zo niet, dan hoor ik het graag.

Trainen, strijden, doneren
De een traint, de ander strijdt tegen kanker en wat doe jij? Mag ik een suggestie doen? Doe een mooie donatie en draag zo ook bij. Kost je nog geen vijf minuten en je kunt zelf bepalen wat je kwijt wil/kan. Elke euro is welkom. Zou toch mooi zijn dat we over een paar jaar in het nieuws horen dat kanker een chronische ziekte is geworden. Daar hebben wij dan allemaal aan bijgedragen! Bedankt, Danke, Gracias, Merci, Spasiba, Thanks!

Reageer • Bekijk reacties